Na początku XX wieku pierwsza stacja kolejowa w Nowym Sadzie została przeciążona z powodu stałego wzrostu ruchu pasażerskiego i towarowego. Nie było już możliwości sprawnego organizowania mieszanego ruchu pasażerskiego i towarowego ani obsługi licznych lokomotyw i wagonów towarowych. W związku z tym podjęto decyzję o przeniesieniu dworca towarowego i magazynów do zachodniej części miasta. Projekt stacji rozrządowej został zatwierdzony w 1915 r. Ministerstwo Wojny w Wiedniu i miasto Nowy Sad zawarły umowę na budowę stacji rozrządowej w 1916 r. Następnie w 1918 r. rozpoczęto wywłaszczenie gruntów. Projekt palarni wraz z zajezdniami datowany jest na rok 1924.
Najciekawszym architektonicznie budynkiem kompleksu jest parowozowni wachlrarzowa, centralnie położony budynek na planie półkolistym. Z biegiem lat budynek był stopniowo flankowany różnymi urządzeniami niezbędnymi do zapewnienia sprawnego funkcjonowania stacji rozrządowej.
Obiekt charakteryzuje się schematem funkcjonalnym, typowym dla tego typu obiektów kolejowych budowanych na początku XX wieku w całej Europie. Dwadzieścia dwa tory kolejowe biegną promieniście od centralnego punktu, gdzie znajduje się obrotnica. Każdy tor kolejowy przechodzi przez dwuskrzydłową metalową bramę i przekraczając kanał, wjeżdża do budynku. Dominującym elementem konstrukcyjnym półokrągłego wnętrza hali jest stalowa kratownica. Płytkie pilastry dzielą zewnętrzną powierzchnię ściany na 22 segmenty, z których każdy zawiera dwa duże okna. Ciekawym detalem tej prostej architektury jest postrzępiony gzyms dachowy wykonany z cegły.
Mimo oddania do użytku nowego dworca w Nowym Sadzie w 1964 r., parowozownia wraz z zapleczem technicznym zachowała swoją pierwotną funkcję. Wykorzystywana jest do dziś jako stacja manewrowa.
