Wiadukty w Biatorbágy przecinają szeroką dolinę potoku Füzes na wysokości 20-25 metrów. Wiadukt północny po prawej stronie (tuż nad rondem) powstał w latach 1883-1884 podczas budowy linii kolejowej Budapeszt-Kelenföld-Újszőny (obecnie Komárom).
Most miał rozpiętość 2×40,6 m, ciągłą konstrukcję kratownicową wspartą na trzech podporach z kutego żelaza, wyprodukowanych przez Zakłady Żelazne Resica. Przęsła mostu: 38,29 m + 38,12 m +2×12 m (sklepienie kamienne przy przyczółkach). Konstrukcja mostu od początku miała problemy ze statecznością, a w 1903 roku główne dźwigary musiały zostać wzmocnione. W 1934 r. ze względu na zwiększone obciążenie wymieniono całą konstrukcję mostu. Do tego celu wykorzystano kratownice 2×40 m – wykonane ze stali konwertorowej – zdemontowanego wiaduktu w Baroku.
Wiadukt lewy (południowy) został wybudowany w tym samym czasie co drugi tor linii Budapeszt – Hegyeshalom, w 1898 roku. Wiadukt lewy składał się z kratownic 2×41,2 m wykonanych ze stali konwertorowej. Materiał mostu pochodzi z Huty Diósgyőr, konstrukcję mostu wykonała i zamontowała firma MÁVAG. Przęsła mostu 39,70 m + 39,70 m + 2x 10,00 m +2 x 10,00 m (sklepienie wapienne przy przyczółkach).
Najsłynniejszy atak terrorystyczny na Węgrzech jest powiązany z wiaduktem po lewej stronie. 13 września 1931 r. około godziny 0:15 Szilveszter Matuska wysadził tor na bocznym przyczółku budapeszteńskim pod pociągiem ekspresowym jadącym z Budapesztu do Wiednia. Wybuch spowodował, że parowóz, tener, wagon bagażowy i 5 wagonów osobowych spadło w otchłań. W wyniku wypadku zginęły 22 osoby, a wiele zostało rannych. Konstrukcja mostu uległa jedynie niewielkim uszkodzeniom, które szybko naprawiono i trzy tygodnie później udało się wznowić ruch po lewej stronie wiaduktu.
Po elektryfikacji linii kolejowej Budapeszt-Hegyeshalom w latach 1931-1932 konstrukcje wiaduktów Biatorbágy musiały zostać wzmocnione. Dokonano tego w 1941 roku. Mosty wzmocniono rzadko stosowaną metodą, za pomocą parabolicznego łuku umieszczonego pod głównymi kratownicami. W 1944 roku, pod koniec II wojny światowej, wycofujące się wojska niemieckie próbowały wysadzić wiadukty, ale na szczęście nie doszło do tego z powodu szybkiego natarcia wojsk sowieckich i poświęcenia strażników mostowych.
W latach 60. i 70. modernizacja linii kolejowej Budapeszt-Hegyeshalom wymagała budowy łuków kolejowych o większym promieniu (co najmniej 900 m), zamiast istniejących łuków o promieniu 300-400 m. Było to ekonomicznie wykonalne poprzez wytyczenie nowego toru, co doprowadziło do zakończenia ruchu pasażerskiego na wiaduktach w 1977 roku, a następnie zaprzestania ograniczonego ruchu towarowego w 1979 roku.
Wiadukt po prawej stronie jest teraz używany jako kładka dla pieszych i punkt widokowy, podczas gdy wiadukt po lewej stronie jest zamknięty.
