Plan budowy kolei wąskotorowej Veliki Bečkerek-Žombolj powstał w 1894 roku, o czym świadczy dokument, który powstał w Veliki Beckerek po wizytacji trasy planowanej linii kolejowej. Ze względu na rosnące znaczenie gospodarcze tego obszaru, elita hrabstwa i arystokraci, Jene Ronai, prefekt hrabstwa Torontal, jeden z założycieli spółki akcyjnej kolei wicynalnych Torontal, oraz Endre Čekonjić, najbardziej wpływowy właściciel ziemski hrabstwa i członek zarządu spółki akcyjnej Torontal sąsiednich kolei wsparła budowę.
Budynki recepcyjne dworców kolejowych były jednolite, gdyż budowano je według znormalizowanego projektu. Budynki sąsiedniej kolei zostały zaprojektowane poprzez ponowne przetworzenie znormalizowanych budynków Węgierskich Kolei Państwowych, w oparciu o koncepcję „domu uprawy”. Znormalizowane budynki są podzielone na cztery kategorie, z których każda zawiera ten sam korpus centralny i aneks. W związku z tym powierzchnia rzutu budynku recepcji kategorii 4 była taka sama jak w głównym bloku budynku kategorii 1. Wzdłuż elewacji bocznych, prostopadłe do torów, wprowadzono dobudówki. Jedynie budynki kategorii 4 były budynkami parterowymi, podczas gdy pozostałe trzy kategorie to budynki parterowe. W niektórych przypadkach plany kolei w sąsiedztwie Torontalu odbiegały od wstępnie zdefiniowanego projektu standardowego. Charakterystycznymi dla wszystkich budynków detalami emblematycznymi były oculus w szczycie oraz imitacje kamienia wokół otworów i na narożach.
Oprócz budynku recepcyjnego na dworcach wzniesiono także wiele innych obiektów pomocniczych: magazyny, warsztaty, wieże ciśnień, studnie, piece, toalety, wartownie, mieszkania kolejarzy, przy czym prawie na każdej stacji znajduje się ogród.
Do budowy budynków recepcyjnych na dworcach wykorzystano lokalne materiały, np. cegły. Dekorację, głównie imitację kamienia, wykonano w tynku. W przeciwieństwie do budynków recepcyjnych, budynki pomocnicze były często budowane z drewna, choć materiał ten nie był powszechny na tym terenie.
Sporządzono projekty dla każdego budynku wzniesionego wzdłuż linii kolejowej, nawet dla magazynów, pieców, studni i toalet. W każdym budynku zastosowano pewne rozpoznawalne zasady, takie jak symetria, harmonia i proporcje części budynku.
W czasie II wojny światowej kolejka wąska miała znaczenie militarno-strategiczne, a następnie w latach 50. przeżyła drugi złoty okres. Po kilku latach ruch kolejowy przestał być opłacalny. Z analiz wynika, że dochód był dwukrotnie niższy od kwoty potrzebnej na utrzymanie linii. Ostatni pociąg pasażerski odjechał 25 maja 1968, natomiast pociągi towarowe kursowały do 1969 roku.
Dziś budynki wzniesione wzdłuż dawnej linii wąskotorowej raczej nie symbolizują dawnego znaczenia tej linii i jej miejsca w codziennym życiu okolicy. Podczas gdy niektóre dawne stacje są puste i zdewastowane, inne są ponownie wykorzystywane do nowych celów, takich jak biura, domy mieszkalne lub magazyny.
