Trasa prowadzi z Bańskiej Bystrzycy, Brezna, następnie przejazd przez Červená Skalę do Dedinky, wzdłuż jednej z najpiękniejszych linii kolejowych na Słowacji i przez monumentalne zabytki techniki – wiadukty Telgártsky i Chmarošský, tunel Kornela Stodola oraz pętlę Telgártská.
Trasa jest częścią tzw. poprzecznicy środkowosłowackiej i stanowi część połączenia kolei koszycko-bohumińskiej (w Margecanach) z ważnym węzłem komunikacyjnym w Zwoleniu. Jednocześnie łączy linię Červená Skala – Margecany z linią Vrútky – Zvolen przez dolinę Hron. Połączenie kolejowe zostało zbudowane w trzech etapach. Pierwszy odcinek otworzono z Bańskiej Bystrzycy (gdzie kończyła się linia ze Zwolenia) do huty Podbrezova 26 lipca 1884 r. Do Breźnie linię przedłużono 15 grudnia 1895 r., a odcinek wzdłuż Červenej Skali, 28 listopada 1903 r.
Telgártska slúčka jest częścią linii kolejowej Červená Skala – Margecany i jest jednym z najbardziej złożonych technicznie linii kolejowych Słowacji. Budowę rozpoczęto w 1931 roku i udało się ją ukończyć po 5 latach.
Wiadukt Telgárt ma główny łuk o rozpiętości 32 metrów. Wznosi się na wysokość 22 metrów, przekraczając 86 metrów długości.
W pobliżu znajduje się również wiadukt Chmaroš. Ma długość prawie 114 metrów, 9 łuków i wysokość 18 metrów, przecina dolinę Chmaroška, która jest wejściowym szlakiem turystycznym do Kráľovej holi. W Breznie istnieje możliwość przesiadki w kierunku zabytkowej kolejki zębatej Tisovec – Zbojská lub też zabytkowej kolejki Čiernohronská.
Kolej Czarnohrońska (dawniej ČHŽ; starsze nazwy: Hronecka Statna Lesna železnica, Čiernohronská Lesna Draha, skr. Č.HLD, Fekete Garamvölgyi Vasút, skr. FGV). Vydrovo i Čierny Balog – Dobroč.
Była znacznie rozgałęziona, historycznie największa łączna długość sieci osiągnęła po II wojnie światowej 131,98 km. Przed zniesieniem ruchu w 1982 r. eksploatowano kolejne 36 km torów. Linie kolejowe biegły dolinami Czarnego Hronu i jego dopływów. W 1982 roku został uznany za narodowy zabytek kultury Republiki Słowackiej. W 2011 roku kolej Čiernohronská została również uznana za jeden z siedmiu cudów Samorządnego Regionu Bańskobystrzyckiego.
