Ruta vodi od Banske Bistrice preko Harmanca do Kremnica i nazad kroz Hronsku Dubravu i Zvolen. Putovanje se ponovo završava u Banskoj Bistrici. Linija između Banske Bistrice i Horne Štubnje naziva se linija SNP (Slovački nacionalni ustanak). Predstavlja posebnost, kao i jedinstvene priče koje su se odvijale na relaciji Kremnica-Zvolen.
Prvobitna pruga Zvolen-Vrutki bila je deo Mađarske Severne Železnice Budimpešta – Šalgotarjan – Lučenec – Zvolen – Vrutki (veza sa prugom Košice-Bohumin), koja je puštena u rad 12. avgusta 1872. godine. Razmišljanja o povezivanju Zvolena sa prugom Košice-Bohumin preko Ružomberoka ili Harmanca nisu sprovedena zbog visokih troškova. Na kraju je izabrana varijanta koja vodi kroz Kremnicu.
Deonica pruge između Zvolena i Banske Bistrice uključena je u drugu etapu i počela je sa radom 3. septembra 1873. Veza između Banske Bistrice i Turieca bila je zastarela dugi niz godina. Međusobno povezivanje linija koje vode ka Pohronju i Turiecu počelo je tek u međuratnom periodu, kada je uspostavljena takozvana centralnoslovačka transverzala – Nitranska linija ili veze Trenčina preko Prievidze, Handlove, Dolne Štubnje, Banske Bistrice i Margečana sa Košicama.
Godine 1931. puštena je u rad železnička pruga Handlova – Horna Štubnja koja je povezivala Ponitrie i Turiec, a 1936. i pruga Červena Skala – Margečani, koja je dovedena do pruge Žilina – Košice. Nakon završetka ovih deonica, 1936. godine počela je izgradnja poslednje deonice Banska Bistrica – Donja Štubnja, koja je trebalo da poveže postojeće pruge.
Deonica između Banske Bistrice i Dolne Štubnje koja je nedostajala trebalo je da ima dužinu od 40,956 km i da savlada visinsku razliku od 373,78 m sa bistričke strane i 125,62 m sa strane Turieca. Broj tunela i njihova dužina su se menjali tokom izgradnje zbog teških geoloških uslova. Najviša tačka staze dostigla je nadmorsku visinu od 692,94 metara.
Zahtevna planinska trasa na granici Velike Fatre i Kremničkog vrha ima 22 tunela ukupne dužine 12.211 metara, zajedno sa 112 mostova i propusta. Na gradilištu je radilo do 12.339 radnika (u maju 1938), a 19. decembra 1940. godine trasa je svečano otvorena.
Krajem Drugog svetskog rata većinu vijadukata i mostova porušili su Nemci u povlačenju, a posle njihove popravke saobraćaj je ponovo pokrenut 17. marta 1946. godine.
