Wrocław Główny to największy i najważniejszy dworzec pasażerski we Wrocławiu i jednocześnie jeden z największych i najbardziej ruchliwych dworców w Polsce południowo-zachodniej. Wybudowany został w latach 1855-1857 na południowych obrzeżach miasta. Projektantem i budowniczym był Wilhelm Grabow, pruski projektant i architekt.
Pierwotna hala znajdowała się w miejscu dzisiejszej hali pasażerskiej i przylegała do dziedzińca stacji. Po zakończeniu budowy w połowie XIX wieku dworzec miał tylko jeden peron, ale hala peronowa miała około 200 metrów długości i była uważana za jedną z największych tego typu konstrukcji w Europie. W kompleksie dworcowym znajdowała się restauracja oraz trzy poczekalnie (1, 2 i 3 klasy). Nie zabrakło również specjalnego pokoju i osobnego korytarza dla arystokracji wyższych urzędników państwowych.
Pod koniec XIX wieku, kiedy rząd Cesarstwa Niemieckiego mocno zainwestował w budowę kolei, dworzec został rozbudowany. Ceny nieruchomości wokół dworca rosły wraz z rozwojem miasta w kierunku południowym. W 1899 r. rozpoczęto budowę pięciu nowych peronów, z których cztery były przykryte dużym dachem. Liczba peronów pasażerskich na stacji wzrosła do 13, a wszystkie zostały podwyższone. Fasada holu głównego została przebudowana w latach 1899–1904. W latach 2010-2012 stacja została gruntownie wyremontowana na mistrzostwa Euro 2012.
